Cem Adrian – Tanrı’nın Elleri

Rüzgar eserken yapraklar dökülür

O berrak yüzünden bir damla süzülür

Bu ayrılık, bu ayrılık kalbindeki en büyük yaradır artık

Ve güneş batarken, çocuklar uyurken

Baş uçumda bekleyen yorgun bir melektir

Ve her gece sabret diye

Saçlarımda dolaşan tanrının elleridir

Ne büyük ne derin ne siyah ne keskin

Ayrılık gibi o kırılgan gözlerin

Unutma, unutma dikecek yırtılan geceyi sabaha

Ne büyük ne beyaz ne eşsiz ne duru

Hep sarılıp sarıyor üşüyen ruhumu

Bırakma, bırakma elimi düşerim karanlığa

Bir melek işliyor ismini ince bir dantel gibi kalbime

Hissediyorum kaderimin üstünde gezinen yumuşak uçlu parmaklarını

Küçük bir kum parçası karışıyor denize uzakta bir yerde

Ve gözyaşların değiyor avuçlarıma

Ağlama..