Timur Selçuk – Ayten’in Sonu

Ayten’i Markiz’de vurdular

Onu ben vurdum

Yaprak gibi düştü yerlere

Bense ağlıyordum

Şimşek gibi loşluğunda Markiz’in

Bir usturaydı elimde parlayan

Vurdum, ve baktım yüzüne

Dedim; o da güzeldi bir zaman

“Onun da gözleri vardı, dudakları vardı

Mermerler dile gelirdi konuşunca

Ya elleri her zaman duygulu,serin

Başım dönerdi ellerini tutunca”

Önce bir garson gördü ikimizi

Sonra yabancılar gördü

Ayten’i hiç ayıplamadım

O anda kim olsa ölürdü

Renkli bir balon gibi sönüverdi

Gömleğime kanı damladı

O lekeden başka şimdi

Ayten’den eser kalmadı

Aldılar götürdüler beni

Bu cinayetin hesbını sordular

Dedim ki: “Ayten’i ben vurmadım

Onu Markiz’de vurdular”.