Naşide Göktürk – Hadi

Bir şehrin siyah saçlarını örüyorum

Beyoğlu kalabalık bir karanlıkta

Gözlerimde perdesiz bir gece var

Çiçekler son karanfillerini saklamış gözyaşlarımın tuzundan

Belli ki aşkın kimyası ağır

Belli ki çapraz aşkın yolları dar

Yani

Yorgun gözlerimin yeşili

Yani

Besmeleler dudaklarımda yorgun

Benden gizli bir tebessüm içinde hayat

Yalnızlığım yorgun

Kalbim kançanağı sağanaklarında özleminin

Seni seviyorum diyorum kendi kendime

Seni seviyorum

Seni seviyorum

Çık gel

Kendini al gel bana

Her nerdeysen ve ne haldeysen çık gel

Sensizliğin acısını başkalarından saklamaktan yoruldum

İstemediğim halde gülümsemenin bende yarattığı ihanetten

İstemediğim anlarda denizi seyretmekten

İstemediğim içkileri içmekten

Bana ait olmayan sarhoşlukları yaşamaktan

Ve sensiz bir sabaha uyanmaktan yoruldum

Çık gel

Çık gel ki ellerim ısınsın

Çık gel ki başkalarına verdiğim cevaplar güçlensin

Çık gel

Çık gel ki azrail utansın

Çık gel

Sensizliğin şehrinde ateşe veriyorum saçlarımın beyazını

Sabrımın rengi siyah sanırdım oysa

Sanki yüreğim avucumda

Sanki her sabah pişmanlığını anlatan

Bir mektup atılacak kapımın altından

Sanki senin için verdiğim kavgalardan insanlar utanacak

Sanki yanılmamışlığımın gecesi sabah olacak

Sanki seni sevmemin sonucu

Sensizlik olmayacak

Çık gel

Çık gel akşamlarımın akşam sefası rengince

Çık gel aşka inanmayanların yüzünü kızartırcasına

Çık gel

Bir daha gtmeyecekmişcesine