Kahraman Tazeoğlu – Ayrılık Gelmeden Git Sen

Kimsesiz bir gökyüzüne

Lâl bir dilin tüm sesiyle haykırması kadar sağır,

Karanlık sularda,bir âmânın gözlerini araması kadar kör;

Yani anlamsızlığa yeni anlamlar yükler gibi

Yalnızca yalnızlığa anlatıyorum kendimi

Çıkmaza düşmüş şiirlerin koynunda

Bir uzun yol oluyor kalemden süzülen her harf

Her hece aklımın kabristanlarında yankılanan

Sahipsiz bir ölüm çığlığı,

Masumiyeti sesimde eskiyen

Ve dudaklarımın ucunda bitmek bilmeyen acılı tiryakilikler

Ve sonrasızlığın deminde keder dökülüyor kağıtlara

Hâsılı aşk; ölü doğmuş bir çocuk şimdi

Yüreğimin sevda çukurlarında

Hadi yâr kendini al gecelerimden

Al ve git!

Zaten bir uzak düştü benimki;

Ertelenmiş zamanlarda resmedilirken mavinin imkansızlığı,

Şiirler nice sevdaya küs bakış hüküm giymişken,

Ezbersiz acılar eşliğinde gözlerinde tükenmek

Ve ölebilmek kirpiklerinin iz düşümünde

Hani meçhul bir izbede seninle el ele!

Oysa mutluluğu çoktan rehin bıraktım ben

Bilmem hangi şehrin emanetçisinde

Ve senden habersiz,

Adından acılar türetiyorum şimdilerde

Dilimin ucuna geliyorsun bir zaman

Yaşamak soruyorsun!

Yaşamak; kör bir sancıdır sol yanımda,

Dönüşsüz bir türkünün kambur sesinde yitip giden!

Ve dinledikçe kendimi,

Kâbus olup büyür geceler karanlığın uğultulu yollarında

Ben kaçmak isterken her şeyden

Gözlerin adına kendime sefer üstüne sefer eylerim.

Sana çok benzeyen bir şehir olur geçtiğim her yer

Her yer öylece uzar gider içinde gözlerimin

Ve bizden çok uzakta

Mevsim çömezi bir haziran

Sonbahara uyanır şehr-i İstanbul,

Gözlerinde bir mavi yangın

Ve saçlarından dökülür martılar

Üsküdar’da pasaklı bir deniz kızının

Sâhi martılar diyordu bir şair:

Martılar ki sokak çocuklarıdır denizin

Yani öylesi kimsesiz ve unutulmuş

Yani morarmış kanatlarında münzevi bir hayat taşıyan

Sonrası geç kalmış yaşanmışlıklarda

Bulutsuzluğa prangalı bir çift yağmur damlası,

Yağmasın diye kulelerde saklanan..!

İşte böyle can dediğim:

Yetim çocuklar hüznünde

Kâhır yüklü gölgeme

Çokça sahiplik etmişken bedenim,

Yorgunluğun kıyısında

Hüzün olup işlenmişim ömür gergefine

Çapulcu dillerin nazarında

Sevdaya zûl libaslar giyinen,

Uğursuzluk alâmeti koca bir hiçmiş adım

Ötesi yok!

Gurbet yokuşu ağlamalar pazarında

İki damla gözyaşıymış bedelim

Ve soyunup benliğimden

Elem üstüne elem giyinmiş

Sana pervane yüreğim

Gözlerimde gözlerini ateş bilip yanmışım öylece

Hiç ses etmemişim

Meğer ne çok kedermiş

Gözlerinin içinde tutuklu kalmak..!

Lakin sevmişim işte

Her şeyden ve herkesten öte

Sadece sevmişim seni

Ama sen kendini sök düşlerimden

Sök ve git şimdi!

Yolların koynunda

Başımı yaslayıp ölümün yamacına

Bunca acıyla yoldaş olmuşken ben

Sen kaç benim kalabalığımdan

Ve bir intiharın şafağında

Sesini sil şiirlerimden

Olmasın dönüşü gittiğin yolun

Kalemi kırılmış gelişlerin hükmünde

Sonsuz bir gidişle

Unutmalara aç yüreğini,

Yüreğini toparla yüreğimden

Cellat bayramı asılışlarda

Nasırlı urganlar kuşanmış şiirlerde seyreyle yüzümü

Ve zamana not düşsün akreple yelkovan

Yüzün kalbimin ortasında

Yalnızlık yazgısı yemin olsun

Ki belki arınıp mezar kalabalıklardan

Ben yine ben olurum!

Yağmurlu bir gökyüzü akşamı

Hani olur ya!

Düş yorgunu bir martı gelir de hatırlatırsa beni

Ziyan ömürler kucağında

Kendine has ölümler büyüten

Bir deli çocuktu dersin

Hadi git şimdi

Git ki gözlerine ayrılık değmesin…