Raziel – Acıların Mesaisi

Zaman mizahi, akıl kalır nizami

Ölüm yakın mı bana da dikin o bembeyaz kefenleri

Telafi zordur gidenin dönüşü yok hayata,

Bitkinim bitirdi ruhumu, acıların mesaisi…

Bir kağıt kalem yeter odamda tablolar kelam dilimde eser

Sefil gülüşse cani test eder

Sokakların dram sözümü yansıtan, zaman adımı sulayan bir olgu

Çok mizansen oldu doğumu omuzda yük günahların

İnsanoğlu adını almış bedeni ruh dolu, güruh sonunda aynı kapıya vardın!

Saatler aldı başını gittiler, ağır roman ki aksi acının korku ikliminde gizli

Ölümün ateşi, kan ve ter o vasiyetinde yalnız geçen kederler, lunatical nöbetler,

Soğuk betonda karşılaşma hayat matah değil,

Sefilsen eğdirir başın önünde kurşun kefil.

Karanlık her daim teslim olduğun tuzak mı?

Huzur mu mutlulukla kazanılan o Tanrı hatrı?

Siyah kadar beyaz, ölüm kadar yaşam mübah

Bir nefeste çektim dumanı ölümün takibinde,,

Çünkü;

Zaman mizahi, akıl kalır nizami

Ölüm yakın mı bana da dikin o bembeyaz kefenleri!

Telafi zordur gidenin dönüşü yok hayata,

Bitkinim bitirdi ruhumu, acıların mesaisi …

Bir iki zıvana teste tabi, ortam aniden, gerildi herkes

Bil ki dostun öyle serbest..

Tetik hazır cebinde çifte zar, mekik dokur ölüm

Azar azar kanına karışan Şeytanı melek sanar..!

Yalancı heyecan anlık, ruh karanlık, sukütsa satılık peşkeşe,

Eşince geneli gördüğünse can çeken sokaklar -Kuytularda morfin eroin!

Gözaltı sorgusuz bahar ırak bir nevruz oysa yaşadığım hep psikonevroz!

Paranoyak karanlığımda dökülen nisroc alemi, cinayet mahalli

Bilirim yakın ve dokunamadığım kadar uzaksa huzur,

Dönüşü yok artık Şeytanın kapında sarhoştur..

Dumanlı mevkî, odamın kan semaisi,

Zan tedavisi karmaşık temelde ayna Razi,

Acının coğrafyası nasır tutan bedenler,

Gri binalar addeder kaderleri

Nedense