Canfeza – Ekim

Yazamamak nedir bilirmisin oksijen kalemken ?

Sen gönlünce yaşa hayatı seyrediyorum kalemden,

Son satırlar bize kolaydır ben kalemim,kalem ben.

İstediği hiç bişey olmadığı için bu adam böyle kalender,

Üzgünüm..Ben iyice ben olmaktan çıktım artık.

Seni ben gibi sevmiyorum ; canım buna sıkkın,

Sana yazdığım tüm şiirleri gardolabıma tıktım.

Bana huzur veren tek kadın alakamdan bıkkın,

Burama kadar gelmiş istesemde geriye gitmez.

Son bi kez sarılmalıydım bekle biraz nereye ? gitme.

Sarına boyanırım bu resmi taşıyosam cebimde.

Vardır elbet bir bildiğin bilmiyorum yeminle !

Kaleme dayanmışım gram gücüm kalmamış.

Ona öyle çok dalmışımki sigaramız dayanmamış.

Farkında değildim bu günden önce hiç bişeyin,

Herşeyim ben,hiç bişeyim imza içli şeyin..

Ne söylesen haklısın yalan sevdiğin dışında,

Kalbime herkesi sığdırdımda bi sevdiğim dışında.

Sonunu biliyor insan oğlu henüz yolun başında,

Dumanlı başımda umutlar yirmi yaşında.

Düşünüyorumda,neden böyle düşündüğümü bulamıyorum,

Her akşam temizlenip sabah tekrar ona bulanıyorum.

Banamı yolun ? Yoksa beni geçince sağda inecekmisin ?

Şu sıralar hiç gülesim yok,seninde miğden bulanıyomu ?

Fani bir gün gelir geçer elinde kalmaz ahın,

Sensizlik o boş hanların en çekilmez yanı.

Birikimim bir kadeh dolusu umutsuzluk sayfası,

Şimdi olduğum yer basit bir mutsuzluk safhası.

Hiç olmadığı kadar yorgun,kalbim yüzüm solgun

Piç ettiniz gerçekliğini sevmiyosan neden yordun ?

Kimine mutluluk yeri gelince kimine hüzün oldum,

Silaha gerek varmı hükmen kaybettimki yüzün oldum.

Bende boldum hiç olmasam ölüm kadar vardım,

Sargılarımı çözdün yaram kanar yardım !

Tüm renkler seninle gitti son baharda kaldım,

Bi seni çift görmez gözlerim eşsiz sanar aklım..