Cem Adrian – Bana Ne Yaptın

(Bugün günlerden hiç benim adım yok. Kanatlanıyor içimden binlerce siyah kelebek. Savruluyor rüzgârda yaprak gibi

Kalbim, uzaklarda bir yerde. Kalbim kayıp.)

Sessiz, yorgun, ağır, gözkapaklarım kapanıyor yine… Yine…

(Karanlığa dokunabiliyor sanki ellerim.)

Yıkık, dökük, bu şehrin duvarları birer birer üstüme yıkılıyor yine…

(Sadece sesler duyuyorum..)

Yine…

(Ayak sesleri uzaklarda..)

Kuş sürüleri terk ederken bu şehri, ardında yoksul ve kimsesiz çocuk gibi bırakıyor yine…

(Susuyorum.)

Yine…

(Sessizlik keskin..)

Ve sonbahar sinsice yaklaşarak peşinde köpek gibi bir yalnızlığı üstüme sürüklüyor yine…

(Bekliyorum)

Yine…

(Beklemek keskin)

Sözler hep yalan! Yeminleri unut!

Bir veda bir sebepsiz tokat gibi çarpıyor yine…

(Burdan gitmem gerek)

Yüzüme…

Şarkılar yalan! Duyduklarını unut!

Bir hikaye rüzgarın ellerinde savruluyor yine…

(Herşeyi unutmam gerek)

Yine!

Kestim! Akıttım! Damarlarımdaki kanımda akan o kirli siyah yalanları!

(Acımıyor bileklerim)

Olmadı!

(Acımıyor hiç)

Sildim! Çıkardım! Yüzümden kazıdım yüzüme çizdiğin o siyah derin yazıları!

(Acımıyor ellerim avuçlarım)

Olmadı!

(Acıtmıyor hiçbirşey)

Kustum! Tükürdüm içimde senden kalan o keskin o acıtan hatıraları!

(Acımıyor tenim, ve acımıyor)

Olmadı!

(Dokunduğun yerler)

Söktün! Defalarca diktim o küçük ellerinle açtığın ve sızlayan bütün yaralarımı!

(Acımıyor artık kalbim)

Olmadı!

(Kalbim)

Bana ne yaptın… Ne yaptın… Ne yaptın… Ne yaptın çocuk!

(Sadece sessizce durdum ve öylece izledim bir meleğin ellerindeki ellerimin izlerini.)

Niye yaptın… Niye yaptın… Niye yaptın ahh çocuk!

(Sadece sessizce durdum ve öylece izledim bir meleğin ellerindeki kaderimin sökülüşünü.)

Bana ne yaptın… Ne yaptın… Ne yaptın… Ne yaptın çocuk!

(Sadece sessizce durup öylece izlemek istedim bir meleğin ellerindeki kalbimi.)

Niye yaptın… Niye yaptın… Niye yaptın ahh çocuk!

(Sadece öylece durup sessizce izlemeyi istedim, sadece bir meleği sevmeyi.)

Göremiyorum, duyamıyorum artık dokunamıyorum çocuk!

(Hep bir şey eksik gibi ve hep bir şey yarım ve hep bir şey yok artık sanki.)

Anlatamıyorum anlatamıyorum artık ağlayamıyorum çocuk!

(Ne bir ışık var ne de bir şarkı artık sokaklarında bu kaybetmiş şehrin)

İnanmıyorum inanmıyorum artık inanamıyorum çocuk!

(Ne bir isim var duvarlarında, ahh ne de okunabilen bir cümle.)

Bilmiyorum bilmiyorum artık sevemiyorum çocuk!

(Sadece sessizce durdum ve öylece izledim bir meleğin ellerindeki ölümümü.)

Ne yağmur, ne kar, ne yüzüme vuran rüzgar, canımı yakan acıtan sonbahar, daha dinmedi çocuk!

(Öyle beyaz)

Seni silmedi çocuk!

(Öyle maviydi ki)

Alev alev yanan kirpiklerinde saçılan kıvılcımlarınla başlayan bu yangın daha sönmedi çocuk!

(Öyle güzeldi ki ve öyle..)

Sönemedi çocuk!

(Öyle masum ama… )

Bu viran şehirde, bu viran hikaye henüz bitmedi!

Bitmedi bitmedi bitmedi çocuk!

(Öyle yanlış öyle…)

Bitemedi çocuk!

(Öyle yanlış ki ve öyle… )

Bu aciz şarkılar, bu aciz dualar seni geri getirmedi getirmedi getirmedi çocuk!

(ve öyle çocuk)

Dönmedin çocuk!

(Kalbim…)

Bana ne yaptın… Ne yaptın… Ne yaptın… Ne yaptın çocuk!

(Tüm maviler kirli şimdi ve tüm beyazlar utanç içinde ve sadece uyumak)

Bunu niye yaptın… Niye yaptın… Niye yaptın… Niye yaptın çocuk!?

(Uyumak istiyorum… )