Cem Adrian – Bir Melek Ölürken

Sustu içimdeki

Yorgun yüzündeki

Düştü elindeki

Öldü

Bir melekti

Sen sen sen giderken

Kalbim burada kalırken

Ellerim sessiz soğuk ve suskun öyle dururken

Yalnızlık gittiğin yoldan bana geri gelirken

Gözlerimden yaş yerine sessiz harfler damlarken

Sen sen sen giderken

Ben ben ben kalırken

Ayak seslerinle bütün camlar pencereler inerken

Bir veda saçlarımdan tutup beni yerlerde sürüklerken

Yüzümde ne acı ne keder

Sana son kez bakarken

Sen sen sen giderken

Bir kalp burada kalırken

Bir şehri bir tekmeyle benim üstüme yıkarken

Bir dua dudaklarından düşüp paramparça olurken

Sen sen sen giderken

Ben ben ben kalırken

Sustu içimdeki

Yorgun yüzündeki

Düştü elindeki

Öldü

Bir melekti

Yağmur gecenin karanlığını gökten söküp atarken

Rüzgar vurup bulutlarına beyaz şimşekler çakarken

Uykusundan uyanmış çocuklar korkmuşlar ağlarlarken

İçlerinden biri neden tanrı çok mu üzgün ki derken

Göç yollarında kuşlar kaybolmuş ölürlerken

Bir deniz kıyısında bir adam hala onu sayıklarken

Gökyüzüne açılmış eller birer birer kapanırken

Sen sen sen giderken

Bir meleği öldürürken !!

��Veda etmeden gidilmez çocuk�

Bu vedadan sayılmaz çocuk�

Bir melek ölürken

Böyle sessiz durulmaz

Çocuk���