Karaçalı – Kutub-u Şikeste

Verse1 (Saian)

Kutub-u şikeste

Kutub-u şikeste elimde tek bir beste

Gün ve gün sarardım elime kalemi aldım

Teste tabi tutulan her bir kâmil dil-şikeste

Sen yaramda kanama başlatan intihar bir beste

Daha doğmamış çocuksun olma

Beklemekle geçti orda gözüme damla damla dolma

Bense pek karanlık ülkelerine parlayan güneşler aldım

Sade sen tebessüm et diye.

Mısr-ı kadim çöllerinden yağmurlar biriktir

Kirpiklerine barışçıl bir ak güvercin konsun

Dirseklerine bem çok beyaz kazaklar, ah beyaz çoraplar

Ah o küller, ah o hırka ve ayna.

Uykularıma toprak örten sen o tatlı meltem

Kuşkularına mana verememişsen erkenden

Darul harbe inmeden ve imrendirmeden

Hislerimi diriltmeden sen sözcüklerimi kesmeden

Sayılı günler kaldı senden arda şimdi Rabbim

Bak işte ağlıyorsun hislerin belirsiz belki

Ah ne ikna edici bir intihar biçimi senle göz göze gelmek

Celis-i havledim

Nakarat (Karaçalı)

Mavinin kumarı deniz masasında rakı

Sense kaybetmiş bir martı

Sen hep kaybettin

Sabah dalgalar ve vapur sesleriyle kızım

Seni bozar bu şehir kızım

Verse 2 (Karaçalı)

Saat gecenin körü ben idamlık sanki

Bekler gibi ölümü ecelim ol gel

Zamanım doldu gel

Defterim açık yazıyorum son günümü

Son iki gündüz devr-i âlem dermanım ol gel

Mesafeler hep muamma hep uzak

Esaretim gömülü tenine hep alengir hep tuzak

İşlenmiş boynuna yıldız parıltısı gümüşler

Hem bunca yakınken hem çaresiz hep uzak

Dudağında hiç dokunmadan yer değiştiren tebessüm

Aralıksız geleceğin bir anı defteri

Sayfaları kopartma çünkü onlar masum

Tesadüfle kader eğri belki senle düzleri

Kaçtım sekizinci kıtada bile sen varsın

Gözlerim gönlünün derinlerinde kayıp

Çizgisiz ve sarmış saçlarını sen bir aysın

Hiç görmeden tasvir ediyorum kadın

Düştü aklıma koşulsuz bir yüzleşme fikri

Üşüştü martılar beynimde kıvranır durur

Sen mi yalansın bunlar mı gerçek yoksa

Ne kadar çok istesemde kalp kafese gem vurur