Tripkolic – Emin Değildim

Ardına bakmadın hemen sen giderken çok erken giderken benden

yarına baktım sözlerim doluydu yaş akarken akarken gözden

kendimi avutmaya çalışmak istesem de içimde birşeyler burukken

mutluluk bana uzak derken hepten ben senden senden giderken

Özgürlük bana yasak tutsak olmuş kanım canım

Benim dert ve tasadan akıl kalmamış ki bacım

alın başımdan şu tacı sigaram ilacım

yolmaktan birer birer dökülmüş saçım (burası tam olmadı )

Yeni bi taktik açıldı tabi bu benim açım

işte bu hayat maçı elimde yok ki taçım

şeytanı dost sanma sakın yoksa yanar başın kıçın

Şeytanı dostlarda bulursun öyle dostun içine sıçın

esrarlı gözlerle baktım dünyada kalmamış

dünyada ki herşey yalan gerçekliği ölüm almış

ruhumla gerçeklik yakından tanışıkmış

elinle gözleri kapat sonzuluğa alış

Emin değildim korkuyordum zaman değildi sömürten

bu geçmişi körelten bu ben değildim

şu ahımı yendiklerim son terimdi

bugünde geçti

yolum uzun başımda ağrılar kapandı kapılar

günün birinde sancılar azalır sandılar

fakat şuan eminim önümde engelim

yasak bu benliğin içinde kaldı kişiliğim

Bir dakikalık hislerimle kaybolan bu gençliğimle

sokaklar olmasaydı gözlerim donup bakardı

bu kalbi nefret yakar bir canımda tek bir sen var

bana kalan kısa zaman ölüm benle oyun oynar

hayat bu kader bu kedersiz yaşanmıyor ki

dumansız olmuyor ki hecelerim dilimde susmuyor ki

kaç seferdir dedim kendime bıktım olmuyor ki

kapadım odaya bendimi artık bir fırt kesmiyor ki

yaşamı sorguya çekersen sakın ha acıma

geçen günse gelmez ya bak basma damarıma

geçen gün öldüm ya hani o gün gelmedin ya

geçenlerde onu gördüm işte o gün bitti dünya

Hergün evde lanet okudum ölüme giden yolda boğulan

ellerimde can veren o güller elbet önüme koyarım

ve sonra ateşleyenler gördüm herkes eşdeğer de

sonra bir gün bırakıp gidecek ah bu kardeşim diyenler

karaca tabutun içine girene dek ben savaşırım

ve hergün ölsem alışırım neden bu yolla barışığım ben

soramadım ki bendime gelince kendime

gözümden inen o perde ruhu saracak yolcu kabrine

Bu insanoğlu hep mi başına kalacak evlerinde

kördüğüm ve gözle göremediğim o gömdüğüm bedenler

her nedense hep peşimde hep benimle

bende saklı kalan o kalbi alana dek ben ölümle bi başımayım

Emin değildim korkuyordum zaman değildi sömürten

bu geçmişi körelten bu ben değildim

şu ahımı yendiklerim son terimdi

bugünde geçti

yolum uzun başımda ağrılar kapandı kapılar

günün birinde sancılar azalır sandılar

fakat şuan eminim önümde engelim

yasak bu benliğim içinde kaldı kişiliğim