Kahraman Tazeoğlu – Şehirler Olmasa Anilarimiz Ölü Olurdu

ve hep uçurum kenarlarinda gülümsüyordun bana

nicedir kendimi biriktiriyorum herşey aşka varir diyerek

ve utanmadan aglayabiliyorum artik gidişlerine

bir tek sen çikiyorsun şehirden tüm kalabaliklar yalnizlaşiyor

içi boşalmiş bir kente içtigim antlari kusuyorum

“yanindayim” diyorsun en yanim bayramlaniyor

geceleri molasiz geçiyorum şehirleri

bir aşka bir ölüm yetmiyor bu çagda

gecemin en zifiri yanini kemiriyor bir sirtlan

ve leşim bir aşki kusmaya and içiyor

sönmüş olsa da

gölgeme bile sözüm geçmiyor artik

oysa ben şehir çocuguyum

yani yorgunum

her karanlik bir kent kursa da bana

içinde ellerin olmayan herşey sadece kalabalik

bilir misin yanimdaki

düşler kirilarak çogalir

ve yoklaşarak azalmak

bir varoluş şeklidir çaresizligin

çünkü güneşi terk edenler çabuk ölür

elleri tütün kokulu gece yalnizlari

nikotin biriktirir gece nöbetlerine

bu yüzden

bütün çay bardaklarina dudak izim bulaşiyor

buralarda ölmek ve gülmek arasinda fark kalmamiş

sürüyorum kendimi

büyük sevdalarini küçük korkulara yedirtenlerin şehrinden

ömrüm!

kendine sakli bir kent bul

yarin gözlerinden yapilmiş