Bulutsuzluk Özlemi – Karanlık Soğuk

Karanlık,

Soğuk,

Alabildiğine geniş,

Ama şimdi

Issız

Göstermelik ana caddenin

Kıyısında

Yürümedeyken,

Sevmedeyken yağmuru,

Kara bıyıklı, kuşku bakışlı

Erzincanlı

Bekçiyi

Bazen bir

Kara kedi

Ya da bir sokak itini,

Alnının terini,

Yorulmuş bedenini

Taşırken,

Sabırla,

Koşar adım kendini,

Parasızlık,

Kaygı,

Her çeşit düşünceyi,

Hep görürsün,

Hep anlarsın,

Bütün bunlar ne,

Bütün bunlar ne.

Sonunda gece biter,

Her yer aydınlanır,

Yine umut peşinden

Koşturur insanları.

Yalnızlık meydanında

Arkadaş konuşmalar,

Salepçiler, kokoreççiler,

Hiç üşümez bu insanlar

Senle konuşan,

Sonra koşuşan,

Selam vermeden giden,

En güzeli yazdır, bahardır,

Ve gündüzdür diyen,

Üşüyen

Ve düşünen

Bulaşıkçı bir kadın,

Onlaar hep söylerler:

‘Ne yapalım, ekmek parası.’

Yaşamanın karşısında

Hiç durmayan zaman

Ve insanları coşturan

Kırmızı ışıkları,

Hep görürsün bunları,

Hep anlarsın,

Bütün bunlar ne,

Bütün bunlar ne.