Osman Öztunç – Geri Gelen Mektup

Ruhun mu ateş yoksa o gözler mi alevden?

Bilmem bu yanardağ ne biçim korla tutuştu.

Pervane olan kendini gizler mi alevden?

Sen istedin ondan bu gönül zorla tutuştu.

Gün senden ışık alsa da bir renge bürünse,

Ay secde edip çehrene yerlerde sürünse,

Her şey silinip kaybolurken nazarından,

Yalnız o yeşil gözlerinin nuru görünse…

Hançer gibi keskin ve çiçekler gibi ince,

Çehren bana uğrunda ölüm hazzı verince,

İçimdeki azgın devi rüzgârlara attım,

Gözlerle günah işlemenin zevkini tattım.

Gözler ki birer parçasıdır sende İlah’ın

Gözler ki senin en katı zulmün ve silahın

Vur şanlı silahınla gönül mülkü düzelsin

Sen öldürüyorken de vururken de güzelsin