Yılmaz Erdoğan – Ben Yandım

Hangi dilde ağlıyorsa insan

İşte ana dilidir ayrılmanın

Her sokağa şifa niyetine bir açlık

Güzereş kardaşlık bilinen en büyük uzakiık

Hep acıların kuranderinde sevgili bir yoksulluk

Kitaplann arasında dolanmış ve sahte fikirlerle

dolandırılmış donatılmış aklanmış yeşermiş

Ve gri demirii bir yatılı okulda uzun uzun

Kimsesiz kimsesiz ağlamış

Uykusunda adın çağırmış

Nöbetlerde edebiyat sohbetlerde bir yarışma kavgası

Fikirden fikire sıratlar geçilmiş

Ne murat suyu kan aksın isterim

Ne şiirinden vazgeçerim kavganın

Mesleğim göze almaktır

Kalabalığa faydanın bedelini

Öderim sağdan soldan aldığımla

Sözlerimden başka vasiyetim ve servetim yoktur.

Her beladan bir alıntıyla kurtulurdum

İlla ki adını hatırlardım lazsm olanın

Bir siverek acısı aslında sevdiğim

Bir mezopotarnyalı kederi

Asur’un Ninova’nın kehaneti….

Kalbim kül oldu

Eski bir kütüphane yangınında

Ben yandım.

Kimi cüret etsem sevmeye

Kendime küçük geîdim

Zayıf kaldım

He murathan esir düştüm

Sefil oldum.

Acılarım hep tavsiyedir

Çok sevdiğim bir şairden

Yok bira yok ne etsek olmuyor’un ranza arkadaşıyım

Bilinen en uzak yatılı bölge okulundan

Ben bıraktım siz konuşun,

Yoruldum ben siz koşun.

Iskartaya ayırın beni

Bütün ayrılıklardan…..

Küsmedim kardayım yediğim dayaktan

Şimdi yalnız, şan saman kağıt kokulu günlerde

Türkçeye çeviriyorum ayrılık acısını

Beni bırakın

Ben meçhul oldum

Gizli özneyim

Vatansız cümlelerde

Ben yandım.

Kalbim kül oldu

Eski bir kütüphane yangınında.