Selda Bağcan – Türk Köylüsü

Topraktan öğrenip kitapsız bilendir.

Hoca Nasreddin gibi ağlayan Bayburtlu Zihni gibi gülendir.

Ferhad’dır Kerem’dir ve Keloğlan’dır.

Yol görünür onun garip serine,

Analar, babalar umudu keser,

Kahbe felek ona eder oyunu.

Çarşambayı sel alır,

Bir yâr sever el alır,

Kanadı kırılır çöllerde kalır,

Ölmeden mezara koyarlar onu.

O, “Yunusu biçâredir baştan ayağa yâredir”,

Ağu içer su yerine.

Fakat bir kerre bir derd anlayan düşmesin önlerine

Ve bir kerre vakterişip “- Gayrık yeter!..” demesinler.

Bunu bir dediler mi,

“İsrâfil surunu urur, mahlukat yerinden durur”,

Toprağın nabzı başlar onun nabızlarında atmağa.

Ne kendi nefsini korur, ne düşmanı kayırır,

“Dağları yırtıp ayırır,

Kayaları kesip yol eyler âbıhayat akıtmağa