Pinhani – İstanbul’da

Düşlerin parlayıp söndüğü yerde Buluşmak seninle bir akşam üstü Umarsız şarkılar dudağımda bir yarım ezgi Sığınmak gözlerine sığınmak bir akşam üstü Gözlerin bir çığlık bir yaralı haykırış Gözlerin bu gece çok uzaktan geçen bir gemi Bir orman bir gece kar altındayken Çocuksu uçarı koşmak seninle Elini avucumda bulup yitirmek yitirmek Sığınmak ellerine sığınmak bir gece…

ben de gönül çektim eskiden yandı hayatım bu sevgiden anladım ki bir aşka bedel gençliğimmiş elimden giden önünde ben geldim de dize yar olmadı bu kimse bize en nihayet düşüp can verdim gözündeki yeşil denize sarmadımsa da belden, geçmedim bu emelden bir hazin maceradır onu aldılar elden başkasına yâr oldu, eller bahtiyâr oldu gönlüm hep…

Ayıpsa ayıp olsun Farketmez boşver doğrusu Sonradan sarılsanda Yok artık yeniden seversin Ah yaşamak var ya Kimseyi hafif sanma Kalırsın yalnız başına Korkma ölmezsin şimdi Yok artık vaktin var daha Ah yaşamak var ya Bilsen bir nedeni var Ama çok uzaklarda Kaybolma bir yere Koparsın dönemezsin Ah yaşamak var ya

NAKARAT: gelemem kendime, bana birşey söyle hiç bir çarem yok, olmaz böyle VERSE 1: yak, (yak) hatıraları eskiden hiç haz almazdım izle katliamımı yeni bir sayfa açtım henüz yazıyorum ve göz yaşım da damladı, (damladı) daha da durmadı bugünde var içimde koskoca bir hasret ve kasvet yüzümde yinede var basiret esaret hat safhada olsada mesafe…

Evun alti arpalık oy evun ne kalabaluk Oy oy oy oy Yarum sen de varmidur oy benum gibi sevdaluk Oy oy oy oy Yarum sen de varmidur oy benum gibi sevdaluk Oy oy oy oy Karşiya çifte çamlar oy sakizi yere damlar Oy oy oy oy Sevup alamiyanin oy yüreğini buz bağlar Oy oy oy…

evlerinde lambalari yaniyor göz göz olmus ciğerlerim kanıyor beni gören deli olmuş sanıyor ölürümde ayrılamam yar senden aman bir bahçeye giremezsen durup seyran eyleme eyleme aman bir binayı yapamazsan yıkıp veyran eyleme aman bir güzeli sevip de alamazsan ismini aleme rüsva eyleme evlerinin önü boyali direk yerden yere vurdun sen beni felek her acıya dayanamaz…