Bu dünyadan kar sağlayan kirli bir el var,
zorla kesilen haraçla bir dünya doyar.
karanlık hasat mevsiminde, gündüz ağlar,
son günler yaklaştıkça güneşte yakar.
Sen, yobaz efendinin sağ yanında yerini al
sen, düzenbaz efendinin sol yanında yerini al
ve sen etme, naz, efendinin kucağında yerini al
Sahipten emir alan tüm acizler azar
bilmez cahil, ruh evidir, bedense mezar
yüzyıllardır kanla beslendi, tarihte yazar
hep sapkındır hem de derki, “değmesin nazar”
Sen, yobaz efendine inanmayanın canını al
sen, düzenbaz efendinin haramından payını al
ve sen etme naz! efendinin kucağında yerini al
Aydınlığa çıkarmak için uzanan o el,
karanlığın içinden geliyor, cahil!
bre cahil!
Ona akıl verin, ihtiyacı var
aklının odacıkları pek bir dar
ıssız yığıntıdan kurtulacağına
sabah akşam örer odaya duvar
Cahil allah senin çileni versin
oğlun senin tersin olsun ki ersin
kalbimizde elbet herkese yer var
ancak akıl denen muamma seni neylesin
Sanki doğar doğmaz ilk duyduğuna inanmış
hemen ardından da kapıları kapatmış
yeter ki şu aciz beden tam doysun
zaten ruh ve akıl bataklığa saplanmış
Hem cahilsin hem de akıl verirsin
sana maruz kalan nasıl delirmesin?
işe yarar bir şey olsa aklında
iblis oturabilir miydi şimdi sarayda?
Apışının arasıyla düşünen
yaratanı yapma dese de yapar
ölünce elbet herkese bir ev var
ve bir kısmının manzarası ateştir