Raziel – Mekan-ı Cehennem

mekan-ı cehennem

mekan-ı cehennem bir dünya ve bir oda

bu varoluş bir kayboluş aslı kan son duman nefessiz

sigaralar söner günahla çift dikişti bedenimiz

zaman biziz birimiz galibiz çaresiz

gözümün önündeki ilk perdeydi hayat

kan çanaklarımda yaş akıttım

paslı kalplerinde yattım

uykularım kabustu bir çığlık

tetikledi zihnimi sinir krizlerinde yaş 11

hastane koridorları yanlız koştuğum bir bahçe çiçekler yeşil

tozpembe düşleri kurmak için de polyannalar geldi geçti

yolumdan ama gecelerimde hep bir katilin adı seçildi

nedense uçurtmalar yırtık ve sahilin ucunda bir hüzün şimdi

kırık hayallerimse cebimde kazandığım misketlerin rolünde

oysa hayatın dikenli yollarında ben sevincin adını karalarken

bu yüzlerle kardeştik o yüzler hep güleçti

şu güneş battı ve kardeş kardeşi vurdu sokağım kan koktu

bir çocuk evine kapandı adına ağladı mevsimler döndü sonbahar

dur daha sevinci yaşamadan girdiğin kuyuda kaçıncı elveda

her güne dikilen kaçıncı mum bu merhabanda ve de bin duanda

büyüdüm derken elimde kalan birçok kirli hatırayla

mısra olup süzüldüm tek tek armonilerimin semasına

mekan-ı cehennem bir dünya ve bir oda

bu varoluş bir kayboluş

aslı kan son duman nefessiz

sigaralar söner günahla çift dikişti bedenimiz

zaman biziz birimiz galibiz çaresiz

ufacık bir düş yarattı ve kaçtı aynalardan gerçeği yok saydı

sevgiyi kanattı elleriyle doğurdu

ancak sancaklara diktiği her ritimde bir eksik

yazdığı herbir satırda kör bir çocuk vardı

tuttu elinden çekti kendine

yorgundu hasta düştü bir kış günü vuruldu tek bir sözle

yarattığı mabet mateme döndü şaraba battı doğacak güneşi

heryer geceleri kör dumandı bende izledim

pandomimlerimle bir öykü yarattım şaytanla dansa kalktım

ve sarıldım hayata

gözlerini kaparken tuttum kolundan soktum harflere

kelimeler yoruldu fakat ben yorulmadım söylemekten

ben emindim ben razieldim

depresif bu alemin içinde akli dengemi yitirip

suikast notları tuttum kendime şimdi mürekkebim

bıktım sabırdan kestim umudu hayattan ve yazdım

ölüm kokardım adımı binlerce yıl önceden çıkardım

sakladım içimdeki çocukları kalbimin odalarına

tek bir süngüyle bir mısrada koştum soyut savaşlarıma

mekan-ı cehennem bir dünya ve bir oda

bu varoluş bir kayboluş aslı kan son duman nefessiz

sigaralar söner günahla çift dikişti bedenimiz

zaman biziz birimiz galibiz çaresiz