Erdal Erzincan – Al Mendil

Bilmem bu feleğin bende nesi var Her vardığım yerde yar ister benden Sanki benim mor sümbüllü bağım var Zemheri ayında gül ister benden Yoruldum da yol üstüne oturdum Güzeller başıma derilsin diye Gittim padişahtan ferman getirdim Herkez sevdiğine sarılsın diye Evlerinin önü zeytin ağacı Dökülmüş yaprağı kalmış siyeci Eğer senin gönlün bende yok ise Sen…

MOZOLE MİRACH VERSE: BANA DEVAM ET DERDİN ANCAK SEN BİTİRDİN OYUNUMU BU KALP İÇİNDE PARAMPARCA SİLDİM ATTIM ONURUMU BİR TEBESSÜM ESERİN OLSA COK GÖRÜRDÜM GURURUNU VURDUM ÖFKEM ÖN PLANDA KAYBETTİN HUZURUNU BIRAKMAMAK GEREKLİ TUTULAN ELLERİNDEN HAYATI TEK SEFERLİK ÖMRÜMÜN BU SON KOZUYDU SELASI VERİLEN BENİM SEVİNMELİSİN BU KEZ GÜLÜMSEMELİSİN KAYIP GİDEN ÖMÜR BİTERKİ DALIP DÜŞÜNMELİSİN…

Belki bir sabah geliceksin vakit geçmiş olacak Gönül hicran şarabından yudum yudum içmiş olacak Güzel de olsa inanmam artık gözlerine bahar bitmiş olacak Gönül hicran şarabında yudum yudum içmiş olacak

Yayla Yollarında Yürüyen Gelin Allı Şalvarını Sürüyen Gelin Ben Varmam Oralıya Orada Duralıya Allah Nasip Eylesin Davullu Zurnalıya Yayla Yollarından Bir Ferman Eyler İnce Belli Kız Doğurmuş Anneler Ben Varmam İnekliye Yoğurdu Sinekliye Allah Nasip Eylesin Omuzu Tüfekliye Yayla Yollarında Menekşe Açmış Sevdiğim O Güzel Dağlara Kaçmış Ünledim Ayşe Diye Odayı Döşe Diye Ünledim Fatma…

(Mary Chapin Carpenter) I can see it now, walking by myself And suddenly you’re there walking with somebody else I can see it now, what’s right up ahead A scene I’ve played a thousand times over in my head I can see it now, it isn’t just a dream Can’t shake myself awake, can’t fall…

Bizim gönlümüze hasret düşüren Şu geçit vermeyen dağlar utansın Bizi bizden alıp yabancı eden Şu uzayıp giden yollar utansın Düşüren kim bu aşkı dillerden dile İsyan eder oldum şansa kadere Aynalar yaşlanmış gösterse bile Yaşanmadan geçen yıllar utansın Yar yanımda yoksa en büyük hasret Sevdasız geçecek ömüre hayret Gönülde açmazsa solacak elbet Çiçeklerle dolu dallar…