Ankaralı Turgut – Annene Deyiverecem

Ahırında Bu Dert Beni Öldürür Ey Olmaz Yaram Dert Dert Üstüne Halimi Görenler Aklın Şaşırır Gitti Şadım Geldi Gam Gam Üstüne Tabiplerden Şifa Kaldı Az Kaldı Yandı Ciğer Kebap Oldu Köz Kaldı Zamana Dey Habdan Bile Naz Kaldı Daha Dolmaktadır Dert Dert Üstüne Ben Feleğin Tatlı Günün Görmedim Her Zaman Ağladım Bir Dem Gülmedim Aktı…

ah sen küçük elif, hep kaybeden oldun, sen vardın sonunda. hem de her seferde acılar kadını olmak öğretildi; sen yaptın doğruyu, sanki varmış gibi… unut hiç bir film yok hayatını çeken: bir sen ve daha sen, seni gözetleyen aradığın ikiz çıkmaz, boş, karşına biz nefes almayız hayal dünyanda evet hayat garip, daha ötesi yok sen…

Aşkta gurur olmaz Sen de bunu öğrendin Bin bahçede bin sefayı Senin için terk ettim Yalvartıp kapında Bekletme boşuna Evsiz olurum sensiz olamam Senin yerin yanımda İhtiyacım var senin aşkına Bana ne yaptın bana ne ettin Döndüm şaşkına Nakarat Gel beni yormadan adını koymadan Korkusuzca sev Elaleme sormadan kafanda kurmadan Korkusuzca sev

Allı Da Yemenim Şina Nini Nay Pullu Da Yemenim Nay Nini Nay Yemenimin Yeşili Ben Kaybettim Eşimi Allı Da Yemenim Şina Nini Nay Pullu Da Yemenim Nay Nini Nay Yemenim Sende Dursun Sil Gözünün Yaşını Allı Da Yemenim Şina Nini Nay Pullu Da Yemenim Nay Nini Nay Yemenim Yele Gele Ben Düştüm Gurbet Ele Allı…

Geçip giderken hayat dediğin Ne kadar güldüm Ne kadar sevdim Ne kadar ölebildim Uçup giderken hayat dediğin Ne kadar umut Ne kadar aşk Ne kadar nefes çalabildim Aynada yüzüm eskiyen güzüm Dökülür yaprak yaprak ömrüm Aynada yüzüm bitmeyen güzüm Yağmur olur iki gözüm Ah gülüm soldu gönlüm doydu Hüzün gözlerimde çıkmaz bir sokak oldu Ah…

el veriyor el veriyor dökülen kan öfkemize dal uzatmış el veriyor hey… yol veriyor yol veriyor sarp yamaçlar derdimize geçit açmış yol veriyor hey… dal çiçeğe dağ koçağa, ay denize gün sıcağa can bileğe ten kucağa, bıçak kına sır veriyor gül veriyor gül veriyor ezilenler sevgimize, yürek yürek gül veriyor hey… söz veriyor söz veriyor…