Nurettin Rençber – İstanbul Önünde

I’ve thought about it, about the layers of life, the things real and true, where we’ve been, what we’ve become. can you remember still? Feelings you had inside? To find something new! Does hope get lost in all you do? And could dreams get much more real? When we’re older, to look when we were…

daglara yol eyledim kalplere ask derledim beni bir sevda vurmus canana ben neyledim geceyi gündüz ettim cicegi dost belledim canan uykudan kalkmis aski cennet eyledim bebeler meme emer topraklar yagmur bekler canan yanimda olmayinca bu can ateslere girer kuslar ucar goklerde sarkilarim hep dillerde gurbet cekmek ne zormus canan uzak ellerde

Gözlerim kurşun gibi ağır ağır açıldı bu sabah Merhaba dünya! Penceremdeki güvercin,tahta masam boş şişeler Can dostum çomar merhaba… Tatlı komşu Ayşe teyze ,emekli Salih öğretmen Yeni bir gün doğdu merhaba dostlar merhaba Yeni bir gün doğdu…merhaba! Gözlerim kurşun gibi ağır ağır açıldı bu sabah Merhaba dünya! Hava ayaz mı ayaz ellerim ceplerimde Bir türkü…

ben böyle büyük acı duymadım,yaşamadım sizin yokluğunuza hala alışamadım oy anam,canım babam sizi unutamadım hakkınızı helal edin size layik olamadım ninnilerle büyüttün canım anam sen beni sel oldu gözyaşlarım nasıl giydin kefeni bu nasıl kara haber zindandır bana heryer helal edin hakkınızı belki acım biraz diner

Geceyi salla hadi, Müziği kısma İstanbul daha erken. Ben anlamam suçlu haklıdan, İçi farklı dışı farklıdan, Kime yar olmuş arızalıdan? Bak işte bu güzel soru. Kana kana sevmeli, Kuralı devirmeli, Hakedene hakkını unutup vermeli, Seveceksen ölümüne sevmeli, Kapasite meselesi bu. Yanımda olması gerekenler, Yanımdalar bak teker teker, Kural basit hatırlatırım, Geçmişe mazi derler. Bir zamanlar…

Tek sevdiğim insandın sen Ta cocukluk günlerimden Ne mutluyduk beraberce Biz evcilik oynuyorken Sana inanmanın sonu Ayırdı bak yolumuzu Bundan böyle bitti artık Son evcilik oyunu Cocuklardan sakınırdım Seni ben hep kıskanırdım Beraber biz oynayınca Düyanın şen insanıydım