Haluk Levent – Ben Ölmeden

Bazen anladım sustum bazen döndüm kendi içime orda hayat yoktu bende kendimi saldım.. Göklere baktım cevap yoktu bir hiç uğruna her şey helak olmuş bir nurunu dahi haketmedim mi tanrım.. Yaktı tenimi tenin kadın aşk dediğine susadım Aşk olmadan ben konuşmam ki taş kesilir susarım Aşk evimin duvarı ,aşk çay deminin buharı Gel cennet olsun…

Anlatmak istediğim bazı şeyler var ki Boğazımda düğümleniyor İçimde bir sır var sana söylemeye dilim varmıyor İçimdeki fırtınayı dindirmeye gücüm yetmiyor Sıkıntılarım derin bir yara gibi canımı yakıyor Bütün bunları anlatmak istediğim bir tek sen varsın Kendi kendime düşündüm kaç kere Ve şimdi sen… Dinlemiyorsun. Çaresiz kaldığımda ve sen olmayınca Karanlıkta kalıyorum, karanlıkta dalıyorum Hissetmeye…

Felek çakmağını üstüme çaktı Beni bir onulmaz derde bıraktı Vücudum şehrini odlara yaktı Yandım ataşına su leyli leyli Felek çakmağını eyledi çengel Yare gidem dedim koymuyor engel Ölürsem kabrime sevdiğim sen gel Gözün yaşı ile yu leyli leyli Her an dilimizde dostun kelamı Uğra dost köyüne eyle selamı Tenhada görürsen Emrah cananı Daim ezberimde o…

Bekledim her kışın yazı varmış bekledim Bir gün aşkı bulmayı Bekledim Her gönlün (gönlümün) eşi varmış Bekledim Bir gün kavuşmaya Sen bilmeden ben Hayal kurdum günler gecelerce Ve ben bilmeden sen Hayatıma giriverdin aniden Ah kıymetlim nerelerdeydin söyle Ah kıymetlim seni çok özledim Ah kıymetlim nerelerdeydin söyle Ah kıymetlim yolunu gözledim

Ilık olsun yeni sevdam Yanardı ya eskiden Artik istemem Soğuk olsun teni benden Üşürdü ya eskiden Artık istemem Zaman bulmadan, ben solmadan bilirsen Sen üzülmeden, gözün dolmadan seversen Yanık olsun sesim yeniden Susardı ya eskiden Artık istemem Sönük olsun sevgim yeniden Coşardı ya eskiden Artik istemem

Atılmışız bir sahneye, Sarılmışız beyaz iplerle, Hayat bize oyunlar yazmış, Bölünmüşüz baş rollere, Bir an olsun sönmemiş hiç, Kir gösteren ışıkları ah, Dünyada sevmeye değer ne varsa kirlettik, Çırılçıplak teslim olmaya hazırdık, Korkusuz ne yüzsüzler ne ruhsuzlar ne soysuzlar yetiştirdik, Bilmezler inanmazlar bana yeter son perde, Kim bu elleri bıçaklı yabancılar, Sesi gül yüzü uğursuz…