Zülfü Livaneli – Eski Tüfek

Bir insan ömrünü neye vermeli

Tükenip gidiyor ömür dediğin

Yolda kalan da bir, yürüyen de bir

Savrulup gidiyor ömür dediğin

Yüreğin ürperir kapı çalınsa

Esmeyen yelinden hile sezerler

Künyeler kazılır demir sandıkta

Harcanıp gidiyor insan dediğin

Dışı eli yakar içi de seni

Sona eklenmedi önce gideni

Ayrılık gününün kör dereleri

Bölünüp gidiyor nehir dediğin

Bir insan ömrünü neye vermeli

Para mı onur mu kaç dikenli yol

Ağacın köküne inmek mi yoksa

Çırpınıp duruyor yaprak dediğin

Similar Posts

14 Comments

  1. Geri bildirim: Pingback
  2. Geri bildirim: Pingback
  3. Geri bildirim: Pingback
  4. Geri bildirim: Pingback
  5. Geri bildirim: Pingback
  6. Geri bildirim: Pingback
  7. Geri bildirim: Pingback
  8. Geri bildirim: Pingback
  9. Geri bildirim: Pingback
  10. Geri bildirim: Pingback
  11. Geri bildirim: Pingback
  12. Geri bildirim: Pingback
  13. Geri bildirim: Pingback
  14. Geri bildirim: Pingback

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir