Grup Yorum – Haykır Acını Ey Halk

“haykır acını ey halk! başeğme haykır!

bir yol kavşağındasın ve ancak

yaraların haykırışlarla onarılır

bir yol kavşağındasın ve senin

değişmek için çırpınıyor kaderin

kuşan alnında biriken o kara teri

sırtında şakırdayan kırbacı kopar

soluk al ışıldat o mazlum yüreğini

bak korlaştı acıların, kozalandı

ey halk! parçala şu nankör suskunluğunu başkaldır artık

sevginin ve öfkenin uğultusunu

bağrına vura vura taşırken sana

karşılık gözetmiyor bu gencecik insanlar

ne barbarın tehdidi ne dişleri kıran elektirik

dalga dalga yayılan o rüzgarı durdurabilir

bu direniş senin için ey halk

bu çığlık senin kollarınla yıkılsın şu köhne dünya

ve coşkuyla yeniden kurulsun diye çınlatıyor hayatı

bir yol kavşağındasın fakat mutlaka değişecek kaderin

bunu bekliyor şu ıslak çukurlarda üşüyen çocuk

bunu bekliyor gözevleri kurutulmuş analar

bunu bekliyor zincirin oyduğu bilek

bunu bekliyor açlık, kuraklık, ılık ılık akan kan

bunun için en genç yerimizi ölümle tanıştırdık

kuşan kendini artık biraz da gövdeni yüreğinle kırbaçla

ey halk! haykır acını! bu kara dumanı dağıt”

namluların gölgesinde, binlerce yürek sahip çıktı sibel’e. komutan, binlerce el üzerinde, sarı bir yıldızın ışığıyla uğurlandı. halk, evladını bağrına bastı. şimdi sokakları yakıp kavuran, gökyüzüne asılı duran güneşin sıcağı değil. bir halkın öfkesi yakıyor şimdi zulmün bağrını. delikanlılılarımız, genç kızlarımız, üzerine dünyanın en güzel türküsünün adı işlenmiş kıpkırmızı fularlarını yüzlerine takıp, savurdukları ateş toplarıyla aydınlatıyorlar gecenin karanlığını. şimdi cenk mevsimidir. dağların heybetini alıp ardına yürüyenler, zından karanlığına direnenler, buca’da, ümraniye’de destan yazanlar ve yeni destanlara bilenenler, anadolu’nun her köşesinde zulmedenlerin düşlerini karabasanlara çevirenler binlerce sibel olup haykırıyorlar: “asıl siz teslim olun!”