Zülfü Livaneli – Bir İnsan Ömrünü Neye Vermeli

Kalbimin içine gir bak senden ne kalmış ki Yıkık dökük ev gibi sana yer kalmamış ki Gözlerime iyi bak görüyor musun seni? Eskiden gayet netti şimdiyse flu gibi Bazen aşk yetmiyor bazen Öleceğim aklıma gelirdi ayrılıksa katiyen Ne kadar iyi niyetliydik ikimiz de başlarken Dedim ya sevgilim aşk yetmiyor ki bazen Hayatta her şey senin…

I remember when I first went to school They said, Don’t be a joker, don’t be a fool Pledge your allegiance to the red, white and blue Don’t expect your country to do nothin’ for you They said your forefathers loved you but I only had one And I watched him die in the heat…

regrets are worthless they misconstrue the past in sight and sound and as lines recede no one speaks a word of his lust a word of dreams that’ve been left to rust the tv’s on and everyone stays calm. as time has passed no one understands and to say the least the years have been…

O düştü O savruldu O çıplak O üşüdü Çok çığlıklar attı Çok canı yandı Ah neden neden Bir bilsen Bir görsen Ah bu haykırışlar Dinerrrrrr Biraz gülümse sen Ağla, ağla, ağla, ağla Sen hiç duymadın O sensiz hiç uyumadı Kimse uyarmadı ki Kimse duymadı ki Ah neden neden Bir bilsen Bir görsen Ah bu haykırışlar…

Sen de birgün çalarsın Aşk kapısını Her görüşte yanarsın Ahh demedim mi Gözlerin öyle masum Bakarken birden Yaşla dolar sel gibi Akar demedim mi Ahh gülmez oldu yüzün Bitmez oldu sözün Soldu o güller Nerde eski demler Geçse de yıllar Solmaz ilk aşklar Bitmemiş bir şarkı gibi Her zaman yaralar

Seni güneşten daha fazla ısıtabilirim olur olmaz dertlerinden sıyırabilirim denizlerden dağlardan uçurabilirim nedenim çok çünkü seni çok, çok seviyorum bir ömrü bir yastıkta paylaşabilirim iyi ve kötü günde yanında durabilirim bu hayatın sonunu senle bitirebilirim nedenim çok çünkü seni çok, çok seviyorum yolun neyse hesapsızca yürüyebilirim senin için bitmez nöbetler tutabilirim korktuğun her ne varsa…