Abdurrahman Önül – Alemlerin Sultanı

Gönül kuşu kalktı uçtu havaya İn gönül dedim de indiremedim Aşıp aşıp gider karlı dağlara Dön gönül dedim de döndüremedim Huma kuşu gibi yüksek uçarsın Pervaz vurup tercüman’ı geçersin Bin bir türlü dala konup göçersin Gönül sana mekan bulduramadım Aleme sultansın vezirsin kendin Aç dedim açmadın ak göğsün bendin Yad ellere gönül verdin de döndün…

O vay beni ağlarum Ağlarum yana yana Derdimi diyeceğum Hiç derdi olmiyana Ah gidi Karadeniz Sularun ne kadardir Senin de benim gibi Yureğun mi yaradir Gemiler yanaşmaz mi Sandallar dolaşmaz mi Sil gözunun yaşini Ayrılan kavuşmaz mi

In the sleepy west of the woody east is a valley full, full o’ pioneer we’re not just kids, to say the least we got ideas to us that’s dear like capitalist, like communist like lots of things you’ve heard about and redneckers they get us pissed and stupid stuff it makes us shout oh…

Let the tears run down my cheeks That used to be not my thing Useless and pointless and bootless to fight with All the past, which would last only if you stayed. If you just stayed with me, the sun would shine Like it has never shined before If you ask why, which ain’t a…

Birarada olabilmek ne mümkün Birarada kalabilmek imkansız Seneler alıp gitmiş Ne var ne yoksa herşeyi İnanılmaz, değişen ben miyim İnanılmaz, bu yabancı da kim Sen misin böyle uzak Veda sözleri söyleyen Geri dönmek inan işten değil Hani var ya tutamazsın kendini Bir ümitle ya olursa dersin hep Bile bile herşeyin bittiğini Sonradan kor sonradan kor…

Hatam belki kalbi oyuncak sanmam Aşkta salıncak gibi sallanmam O kadar cahilim ki hayalini bile kurmam İmkânsız inanki sevgilim Bugün bana aşk nedir diye sorsan Tek anlamı geceler boyu ağlamam Üstüm başım sevda içinde Yakalandım bitap biçimde Ellerimde kadife kelepçe Veda değil mi bu Yolun sonu uçurumlar Kolay değil ki bu Dolunca gözlere yaşlar Zaman…