Yılmaz Morgül – Beddua

Sen mapusta solan gülsün her yanın duvar Sen ağlama kan olur bana o yaşlar Sen hayatın küskünüsün acının suskunu Sen yaylada bir baharsın tarlada rüzgar İçimde sana dair bembeyaz bir sevda var Sen torosta yağan karsın tarlada rüzgar Sakın esme toz olur kapanır yollar Sen eylemin yangınısın hayatın çılgını Tenimde sana dair ürpertiler var Sen…

Neden dağlar karlı, bulutlar kara Dile gel hey Anadolum dile gel Bu mikrop saçan binlerce yara Dile gel hey Anadolum dile gel Kaldır Mevlana’yı, Hacı Bektaş’ı Şahlandır zeybeği coştur dadaşı Tüm sütçü imam et şanlı Maraş’ı Dile gel hey Anadolum dile gel

beni herkesten daha fazla tanıyor çoktan beri biliyor bütün zaaflarımı teker teker kullanıyor ve aşka in zayıf düşme çok söylendim kendime aslında en büyük hikaye insan yalancı kendine özledim o zalimin sesini soluğunu yansada canım yansa beklediğim hayali ah geceler boyu kalsada yarım kalsa bir gün elbet son bulur görünür kara sevda özledim o zalimin…

Ağlayan kimse yok bu halime Gözlerimden kalbimden gayrı Öyle sevdazedeyim ki ben Çekilmez hallere düştüm gayrı Buzdan döşeklerde yatıyorum Böyle haller aşkın hamurundanmış Sevdazede kalbim paramparça Aşk bütün kötülüklerin anasıymış Ne atılır ne satılır bir duygudur bu çekilir Ne o anlar ne bu anlar ne anlatılır bir derttir Ah be anam sarıl kokla bıraktığın yerden…

Naz eyleme bana n’olur Naz’ına gurban olduğum Bakışların canım alır Gözüne gurban olduğum Canım gurban olsun sana Gel görüyüm gana gana Ben oluyum yanağına Yüzüne gurban olduğum Sensin şu gönlümün yari Bağrıma koydun nari Sallan da gel bana doğru İzine gurban olduğum Ne sarayın ne de köşkün Garip gönlüm sana düşkün Yüreğim de yanar aşkın…

Yine gam yükünün kervanı geldi Çekemem bu derdi yavrum bölek seninle Eremem lokmana çaresiz kaldım Çekemem bu derdi yavrum bölek seninle Bağımıza gazel düştü güz oldu Geçti bu vakitler yavrum ne de tez oldu Derdim binbir iken binbeşyüz oldu Çekemem bu derdi yavrum bölek seninle