İbrahim Erkal – Dut Gibi

Zaman unutup beni Bırakır sokaklara Sessiz oluyor insan Böyle durumlarda Yürüdüğüm yol değil Gidişin üşütür beni Konuşamıyor insan Böyle havalarda Her şey değişir ama Eskimiyor acılar Yaşayan bilir ancak Nasıl acıtır akşamlar Bedenimde yaşamak Zor geliyor artık bana Sözlerim kalın sis Ruhuma anlam kat Sevmek yarı ölmektir Böyle demiştin giderken Her gün ölüyor insan Hatırlayınca…

Yalnızdım bunca yıldır yalnızım Görmedim ki sımsıcak aşkı Sevgi telaşını Çılgın aşkını Çaldın sen büyük bir parça kalbimden Ağlama sana kızan yok ki tatlım Gerçek aşkı buldun sen mutlu ol yeter Sımsıkı sıkı sıkı sıkı sıkı sar beni Al gönlüne yine deli gibi yor beni Muhabbet olsun gönüller çoşsun Bilmiyorum istemiyorum seviyorum Ölümüne sev yeter…

Ada boş herkes gitti, herkes gitti Dalgalar ve ben başbaşa kaldık Ne bitmez bir romanmış ayrılık Ne ıssız yolmuş ayrılık Güneşsiz kumsallarda Şarkılar sensiz bensiz Martılar ağlaşıyor uzaklarda Yalnızlığın ustası oldum Aşkının müptelasıyım Isınamadım ıssız hayatıma Yalnızlığın ustası oldum Aşkının müptelasıyım Alışamadım sensizliğe canım

Bir adımız Alamanya beyleri Bir adımız Anadolu yabanı Döner şeritlere dişli çark olduk Daha bırakmadan kara sabanı Yağmur olsam kirpiklerim ıslanır Saçını okşasam elim paslanır Dar günümde usul usul seslenir Almanı da deli gönül Almanı

Bu kadeh senin şerefine emmoğlu O türküyü bir daha çal gene çal Karşı dağı duman aldı pus aldı Uzun ömrüm yar yolunda kısaldı Sazına vuran eline kurban Allah’ına kurban emmoğlu Ben de bu dağların nesine geldim Meleşir kuzular sesine geldim Bir garip ölmüş de yasına geldim Geldim emmoğlu Gözleri simsiyahtı emmoğlu Ben de ona tutulmuştum…

hey benim ellerim mi var hey benim dort yanım duvar eh işte imkansız bir aşkı isteriz bize akdenizli derler hep boyle içimde kal kim daha sen kim daha bana yakın ay ay uzak olma eller gibi cok özledim deliler gibi ben daha deniz yoksulu hey benim ellerim mi var hey benim dort yanım duvar eh…