Kibariye – İllede Roman Olsun

Esme rüzgar deli deli Aklım başımda değil Bu gidişle benim sonum Galiba belli değil İki gözüm iki çeşme Yanaklarım ıslanır Bu gidişle deli gönlüm Dert çekerek uslanır Ayrılığın yeli esti Düştüm dağlar ardına Gençlik elden uçtu gitti Döndüm gazel yurduna Ben gurbetin kucağında Düşe kalka yoruldum Bir zalimin ocağında Can evimden vuruldum

Bu kadeh senin şerefine emmoğlu O türküyü bir daha çal gene çal Karşı dağı duman aldı pus aldı Uzun ömrüm yar yolunda kısaldı Sazına vuran eline kurban Allah’ına kurban emmoğlu Ben de bu dağların nesine geldim Meleşir kuzular sesine geldim Bir garip ölmüş de yasına geldim Geldim emmoğlu Gözleri simsiyahtı emmoğlu Ben de ona tutulmuştum…

Aşığım sana doyamıyorum Ne de güzelsin bakamıyorum Seni sevmeye kıyamıyorum Bu ne büyük aşk anlamıyorum Dün gece seni düşündüm durdum Hatıralarla avundum durdum Seni yaşadım seni aradım Sen benim için vazgeçilmezsin Aşığım sana doyamıyorum Ne de güzelsin bakamıyorum Seni sevmeye kıyamıyorum Bu ne büyük aşk anlamıyorum Sel olsa yıllar kan olsa yaşlar Sensiz soframda taş…

Karadır bahtım gün olur biz de güleriz Yaşanan bu acıları biz sileriz Her birimiz yoğun dertli dua ederiz Yine de sesimiz çıkmaz hep güleriz Alıştık artık dert çekmeye Alıştık artık biz herşeye Güç sendeki gülü bulduk aşkı umduk Dostumuza sitem ettik hep göz yumduk Ne ziyanız ne isyanız ne farkındayız Düşmüşüz biz bu dünyanın çarkındayız…